Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 6-12/2/2025
Δεκαπέντε νέες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Αλλαγή: Μέθοδος
Ένα έργο για τη μεταμόρφωση και την απελευθέρωση από τα δεσμά του φόβου. Ο Εντουάρ Λουί αυτοβιογραφείται, όπως και στα υπόλοιπα βιβλία του. Επιστρέφει στο παρελθόν, το ανατέμνει, το κουβαλάει στο μέλλον, κυρίως χτίζει το παρόν. Έχει ανάγκη να κοντοσταθεί στο παρόν και να πάρει τη δική του ανάσα ελευθερίας. Και μας δίνει ένα συγκλονιστικό μανιφέστο. Για τη χειραφέτηση ενός γκέι παιδιού, ενός μέλους της εργατικής τάξης του φτωχού γαλλικού Βορρά, που κάνει την υπέρβαση.
Άνθρωπος χωρίς όνομα
Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ, ήρωας της μάχης του Εϊλό και μέγας ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής, επιστρέφει κυριολεκτικά από τον τάφο στο αγαπημένο του Παρίσι το 1817, ύστερα από μια οδύσσεια δέκα ετών. Όμως, αυτός ο Οδυσσέας δεν βρίσκει την πιστή Πηνελόπη επιστρέφοντας. Δεν βρίσκει ούτε την Ιθάκη του. Από τους πάντες θεωρείται νεκρός. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει και κανείς δεν πιστεύει ότι αυτός ο ξερακιανός, γερασμένος, γεμάτος πληγές άντρας είναι ο περίφημος συνταγματάρχης Σαμπέρ. Μες στην απόγνωσή του στρέφεται στον περίφημο δικηγόρο Ντερβίλ, ο οποίος με αυξημένο το αίσθημα του δικαίου προσπαθεί να τον βοηθήσει να κερδίσει τη χαμένη του ζωή. Ο Σαμπέρ βαδίζοντας σ’ αυτό το πρωτόγνωρο μονοπάτι, όπου οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί κι έχει χάσει την πολύτιμη ταυτότητά του, ανακαλύπτει τελικά την ουσία της ύπαρξής του.
Απόρρητο
Μεταφερόμαστε στο 2028. Τρεις επιστήμονες, παίρνουν μέρος σε μια κλειστή έρευνα, η οποία με τη συμβολή της φερεγγυότητας της Τεχνητής Νοημοσύνης, διερευνά τα πιο φλέγοντα ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Μέσα από τις απαντήσεις που καλούνται να δώσουν, σε μορφή ατομικών συνεντεύξεων, έρχονται αντιμέτωποι με συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε όσα πιστεύουν και σε όσα αντέχουν να δηλώσουν.
Οι θεατές, σε ρόλο παντογνώστη αφηγητή μαθαίνουν τις αδήλωτες πτυχές της ζωής και της προσωπικότητάς τους και χωρίς να το επιδιώκουν, γίνονται οι εξομολογητές της πιο κρυφής αλήθειας τους.
Μιας αλήθειας, που εάν της έδιναν χώρο, θα ήταν πραγματικά ελεύθεροι.
Σε αυτή τη μικρή χρονική μετατόπιση, το μέλλον γίνεται ο καθρέπτης του παρόντος και αυτό που μοιάζει μακρινό, αποδεικνύεται τελικά, τόσο εγγύς και προβλέψιμο.
Ελεγεία της μνήμης
Αν κάποιος χάσει τις αναμνήσεις του, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος;
Ποια είναι η αξία της μνήμης σε μια σχέση αγάπης;
Μπορεί η αγάπη να επιβιώσει όταν οι κοινές στιγμές διαγράφονται;
Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα κοντινό μέλλον.
Η Λόρνα έχει διαγνωστεί με μια εκφυλιστική εγκεφαλική πάθηση και η θεραπεία που προτείνει η γιατρός της, η Μίριαμ, είναι μια χειρουργική επέμβαση που θα θεραπεύσει όλες τις σωματικές λειτουργίες της, αλλά θα έχει ως παράπλευρη απώλεια, τη διαγραφή αναμνήσεων αρκετών ετών. Αν δεν δεχτεί να κάνει αυτή την επέμβαση, η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη: Ένας αργός, οδυνηρός και ταπεινωτικός θάνατος.
Η Λόρνα, μαζί με την σύντροφό της, την Κάρι, αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο δίλλημα. Αν γίνει η επέμβαση, η Λόρνα δεν θα θυμάται πλέον όλα τα χρόνια που έχουν ζήσει μαζί.
Ένας καθρέφτης
Σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, που δεν κατονομάζεται, μια ομάδα καλλιτεχνών του θεάτρου ανεβάζει στη σκηνή ένα απαγορευμένο έργο, κάτω από το ραντάρ ελέγχου της κυβέρνησης.
How soon is now
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα, παρουσιάζει, σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση, το τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη «HOW SOON IS NOW» που εμπνέεται ελεύθερα από το λογοτεχνικό πρόσωπο της Μαργαρίτας Περδικάρη, μιας νεαρής δασκάλας αστικής καταγωγής, που την περίοδο του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου η ένταξη της στην ΕΠΟΝ Πίνδου, θα αποτελέσει την αφορμή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου μιας ολόκληρης χώρας, η οποία δύσκολα συμπράττει με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος της.
Η παράσταση, αξιοποιώντας το θέμα της Ελληνικότητας, επιχειρεί να ανοίξει έναν θαρραλέο διάλογο γύρω από το δράμα της Γερμανικής κατοχής το οποίο φαίνεται να τελειώνει, αλλά σε λίγο θ’ αρχίσουν νέες συμφορές: ο εμφύλιος.
Μέσα από τον κώδικα του Θεάτρου σκιών, τον Αττίκ, τους ελληνικούς καφενέδες, αλλά και την εγχώρια ζωγραφική, επιχειρείται η δόμηση ενός «Εθνικού ψηφιδωτού» μνήμης, για όλα εκείνα που στον απόηχο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεχάσουν.
Η Καρυάτιδα!
Σε περίπου μισή ώρα από τώρα, πρόκειται να πραγματοποιηθεί η πολυαναμενόμενη συνέντευξη Τύπου. Τρεμάμενα δημοσιογραφικά δάχτυλα αναμένουν να πατήσουν το record σε κάμερες. Λόγοι γραμμένοι στο χαρτί και λόγια «από καρδιάς» γίνονται πρόβα ξανά και ξανά· γιατί ακόμα και έμπειροι πολιτικοί έχουν τρακ σήμερα. Σήμερα είμαστε όλοι αδέρφια, σήμερα είμαστε όλοι ένα.
Σήμερα, μετά από αιχμαλωσία δεκαετιών ολόκληρων στο Βρετανικό Μουσείο, η αιθέρια Καρυάτιδα, η χαμένη έκτη αδερφή, το απαστράπτον σύμβολο ενός ολόκληρου πολιτισμού, επιστρέφει ανέλπιστα στην πατρίδα! Σαν άλλη αγαπημένη φίλη, θεία, χαμένη ξαδέρφη από το εξωτερικό, την περιμένει όλη η χώρα με τεράστια προσμονή. Η υποδοχή της, όμως, δεν θα είναι όπως τη φανταστήκαμε, όπως τη σχεδιάσαμε, όπως την ονειρευτήκαμε. Όχι. Η υποδοχή της Καρυάτιδας από τη μαμά της, την Ελλάδα, είναι κωμωδία. Ξεκαρδιστική μεν, αμείλικτη δε.
Λέμονγκρας
Μια αληθινή ιστορία, όχι πολύ μακρινή, εξελίσσεται το 2000 σε μια κανονική οικογένεια, σε ένα κανονικό περιβάλλον, σε ένα κανονικό σπίτι.
Άραγε, η αγορά ενός λευκού τριαντάφυλλου μπορεί να ξυπνήσει μνήμες εξήντα ετών;
Η απρόσμενη εισβολή του Πέτρου μετατρέπει το ανθοπωλείο «Λέμονγκρας» από χώρο ηρεμίας και ομορφιάς σε τοπίο αναταράξεων και μαύρων εκμυστηρεύσεων. Η γαλήνη στο σπίτι της Φλώρας και του Μάρκου διαταράσσεται όταν το παρελθόν τους γίνεται παρόν. Η Λίλι ακροβατεί ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Ο Αλέξανδρος παλεύει με τους δαίμονές του. Ποιος θα μείνει ζωντανός σε αυτόν τον πόλεμο με αντίπαλο το εγώ του;
Η μνήμη φθίνει, το σώμα αντιστέκεται και οι σκέψεις οδηγούν σε ολέθρια αποτελέσματα.
Μα
Το Μα της Ρηνιώς Κυριαζή μιλάει για την πρώτη λέξη, την ελάχιστη δομή της έκφρασης, την πρωταρχική ανάγκη. Μέσα από τα μάτια ενός αυτιστικού ανιχνεύεται το μέσα και το έξω, ο λόγος πριν τον λόγο, η μαγεία και η ομορφιά ενός κόσμου που διεκδικεί την ουσία.
Ο Οδυσσέας λέει μόνο τη λέξη Μα, σ’ αυτό το Μα συμπυκνώνει την έκφρασή του. Το Μα γίνεται τελικά το κανάλι της επικοινωνίας με τους γονείς και την έφηβη αδερφή του, ο δρόμος που θα τους οδηγήσει να ακούσουν τις σκέψεις και τις ανάγκες του, καθώς και τις δικές τους.
Γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, ξετυλίγονται τα αισθήματά τους, οι συγκρούσεις και οι συγκλίσεις τους. Τέσσερα γεύματα σηματοδοτούν τέσσερις διαφορετικές φάσεις της ζωής τους. Παρακολουθούμε το μεγάλωμά του Οδυσσέα, την καθημερινότητα του ίδιου και της οικογένειάς του που αγωνίζεται, σε έναν σκληρό κόσμο, για τα βασικά και τα αυτονόητα.
Οι ήρωες, μέσα από μια πορεία συνειδητοποίησης, από ανάγκη αλλά κυρίως από επιλογή, καταφέρνουν να μεταμορφώσουν τις δυσκολίες και να αγγίξουν βαθιά και ανείπωτα κομμάτια της ύπαρξής τους. Στο καθρέφτισμά τους η κοινωνία παρουσιάζεται ανελέητη, εκείνοι όμως διαγράφουν τη δική τους, προσωπική πορεία προς το φως.
Mami
Δημιουργός μιας ολότελα δικής του σκηνικής γλώσσας, ο 26χρονος αλβανικής καταγωγής Mario Banushi περιοδεύει ήδη ανά τον κόσμο με τα πρώτα έργα του, “Goodbye, Lindita” (2023) και “Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia” (2023), και χαιρετίζεται διεθνώς ως το παιδί-θαύμα του ελληνικού θεάτρου. Κι ενώ το θέμα στις προηγούμενες παραστάσεις του ήταν το πένθος, στο “ΜΑΜΙ” είναι η πηγή της ζωής. Γιατί στην προσωπική μυθολογία του Banushi, οι σχεδόν ομόηχες λέξεις «μάμι» και «μαμ» γίνονται ταυτόσημες. Μάμι, όπως μητέρα. Μαμ, όπως φαΐ. Κάποιος βγάζει την καρδιά του και την προσφέρει στον άλλο σαν ένα καρβέλι αχνιστό ψωμί.
Ο μύθος του λευκού φιδιού – REMIX
Η παράσταση, μια παραγωγή του Σινο-Ελληνικού Συλλόγου Παραστατικών Τεχνών, αποτελεί έναν εγκάρδιο εορτασμό για το Κινέζικο Νέο Έτος. Το 2025, το Κινέζικο Νέο Έτος τιμά το έτος του φιδιού και η παράσταση «Ο Μύθος του Λευκού Φιδιού – Remix» συνδυάζει την ιστορία του θρυλικού κινέζικου μύθου της Λευκής Κυράς με την ελληνική μυθολογία του θεού της ιατρικής, Ασκληπιού. Το αποτέλεσμα είναι ένα νέο κλασικό έργο που ενσαρκώνει τη φιλία και την πολιτιστική ανταλλαγή μεταξύ Κίνας και Ελλάδας.
Παντβάλ – Μια λοξή ματιά στο Υπόγειο
Ένας Άνθρωπος, ένας ανώνυμος αντιήρωας, αυτοεξόριστος στο Υπόγειό του. Μοναχικός, οργισμένος, σαρκαστικός, βαθιά πληγωμένος, ευαίσθητος, οξυδερκής και ταυτόχρονα αθεράπευτα ειλικρινής, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα και διεκδικεί μια σπίθα ζωής μέσα σε έναν κόσμο που τον συνθλίβει με τους κανόνες του.
Προκαλεί με πείσμα την ψυχρή λογική, επαναστατεί ενάντια σε όλες τις συμβάσεις, ουρλιάζει επίμονα την ωμή αλήθεια του. Αμφισβητεί κάθε πλαίσιο που περιορίζει την ανθρώπινη φύση, μετατρέποντας το άτομο σε καλοκουρδισμένο γρανάζι μιας μηχανής που λειτουργεί ερήμην του, στερώντας του το ισχυρότερο όπλο: την φαντασία.
Ο Άνθρωπος του Ντοστογιέφσκι αναζητώντας την αυθεντικότητα, τολμά και αναποδογυρίζει την πραγματικότητα. Η ρεαλιστική ματιά συγχέεται με τη φανταστική. Κόσμοι υπαρκτοί και κόσμοι ανύπαρκτοι ταξιδεύουν παράλληλα, υπό τους ήχους της πρωτότυπης μουσικής και των τραγουδιών της Ηλέκτρας Θεολόγη και του Andrea Libero Cito.
Η πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα
Μια πόλη με τα όμορφα και καθαρά σοκάκια της, τα ζεστά διαμερίσματα με τους ήσυχους κατοίκους, τις πολυσύχναστες λεωφόρους της. Όλα αυτά, από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας, φαντάζουν τόσο απλά και μακρινά. Ήσυχα. Ένας άνθρωπος κρατά στα χέρια μια κάμερα, μέσα από το φακό της το άλλοτε μακρινό έρχεται κοντά -εδώ, οι καθημερινές δράσεις παίρνουν πλέον άλλη υπόσταση, η ιδιωτικότητα καταλύεται. Τι συμβαίνει σε μια πόλη όταν τα πάντα βλέπονται και ακούγονται;
Ο Παναγιώτης Γκιζώτης εξερευνεί, για μια ακόμα φορά, τη λεπτομερή αφήγηση του μικρόκοσμου. Η μακέτα μιας πόλης θα ζωντανέψει στο Θέατρο 104. Μέσα από τη διεισδυτική ματιά της κάμερας βλέπουμε πως εκτυλίσσεται μια γιορτινή μέρα σε μια σύγχρονη πόλη. Η διαδραστική φύση της κατασκευής σε συνδυασμό με την κινηματογράφηση και τη δημιουργία ηχοτοπίων θα αναδείξει το αποστειρωμένο και καθαρό αστικό τοπίο που, με την πάροδο της μέρας, θα ευτελίζεται παρουσιάζοντας μας τον πραγματικό, βρώμικο και καταπιεστικό του χαρακτήρα.
“Μην θορυβείστε. Πάμε καλά. Πάμε πολύ καλά. Δεν έχετε κανένα λόγο να θορυβείστε.”
Σ’ εσάς που με ακούτε
Βερολίνο, 2001 ή 2023.
Βερολίνο, τώρα.
Σε μια πόλη σύμβολο του ταραγμένου παρελθόντος της Ευρώπης, επικρατεί πολιτική και κοινωνική αναστάτωση αλλά και η λήθη που «προσφέρει» η καθημερινότητα. Αύριο, θα γίνει μια τεράστια ειρηνική συγκέντρωση. Αύριο, όλοι θα πρέπει να μιλήσουν. Όλοι θα πρέπει να δηλώσουν τη θέση τους, στον νέο κόσμο. Μέσα στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, μαζί με αυτούς, η Σοφία, ο Άγης, η Τρούντελ, ο Νίκος, ο Τζίνο, η Έλσα, ο Ιβάν κι εμείς, οι θεατές, θα μετρήσουμε τα τραύματα μας. Τις αφόρητες συλλογικές ήττες, τις εφήμερες προσωπικές νίκες. Το ατομικό επίπεδο που διαμορφώνει το πανανθρώπινο, το πολιτικό επίπεδο που ορίζει τη ζωή του καθένα μας ξεχωριστά. Ίσως ανακαλύψουμε πως είμαστε της Γης οι χαμένοι, μα αυτό δεν θα μας σταματήσει από το να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να ερωτευόμαστε, να γελάμε, να ελπίζουμε.
Να ελπίζουμε.
Να ελπίζουμε, πως μια μέρα κι εμείς θα νικήσουμε.
Τηλεφώνησε ο γιος σου
Και οι δυο είναι μόνες. Και οι δύο έχουν γιους. Η μία φροντίζει την άλλη. Η μία μιλάει πολύ, η άλλη σχεδόν καθόλου.
Η Χούλια, μητέρα ενός γιου που ζει στη Σουηδία, εργάζεται ως γηροκόμος της Τερέζας, μιας ηλικιωμένης γυναίκας που σταδιακά χάνει τη μνήμη της. Και οι δύο λαχταρούν την επαφή με τους γιους τους, βρίσκοντας ακόμα και σε ένα τηλεφώνημα μια μικρή ανάσα χαράς. Ωστόσο, ο γιος της Τερέζας απομακρύνεται, θεωρώντας πως η μητέρα του δεν τον αναγνωρίζει πια, ενώ ο γιος της Χούλια επιστρέφει από τη Σουηδία μόνο για να φύγει ξανά, χωρίς να ξαναφτιάξει τη σχέση με την μητέρα του.
Όταν ο γιος της Τερέζας φεύγει για την Κούβα χωρίς να την αποχαιρετήσει, οι δύο γυναίκες, μόνες και εγκαταλελειμμένες, βρίσκουν στήριγμα η μία στην άλλη. Η Χούλια θα εξακολουθήσει να πηγαίνει σινεμά και να διηγείται τις ταινίες στην Τερέζα ενώ ονειρεύεται μια κρουαζιέρα στα νησιά παρέα με την ηλικιωμένη φίλη της.
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 30/1-6/2/2025
