Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 10-16/7/2025
Δέκα νέες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτήν την εβδομάδα.
Εγώ, μια δούλα
Ένας κωμικός μονόλογος με ηρωίδα όχι τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η Εκάβη, το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, απομυθοποιείται μέσα από την οπτική ενός προσώπου που την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών.
Ελένη – Η δίκη μιας πόρνης
Εμπνευσμένος από το “Ελένης εγκώμιον” του σοφιστή Γοργία, την Ελένη του Ευριπίδη και την Ιλιάδα του Ομήρου, ο μονόλογος αυτός με πρωταγωνίστρια την Ωραία Ελένη, έρχεται να επανορθώσει τις αδικίες που ο μύθος και η “επίσημη” εκδοχή των γεγονότων έχουν σωρεύσει στο πρόσωπο της γυναίκας που στάθηκε -όπως λένε- η αφορμή του Τρωικού πολέμου και των δεινών με τα οποία εκείνος βασάνισε για δέκα χρόνια τους Έλληνες και τους Τρώες. Η Ελένη εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ εναντίον όλων -από τον υποτιθέμενο πατέρα της (τον Τυνδάρεω) μέχρι τον πραγματικό (τον Δία, που απαντά με βροντές από τον ουρανό στις μομφές της), αποδομεί όλους τους ήρωες του Τρωικού πολέμου, υπερασπίζεται με σθένος τον εαυτό της και αναρωτιέται “ποιος γράφει τελικά την ιστορία;”
Η Θάλασσα και ο γέρος
15€ για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων!
Ο Μανολίνο, τον οποίο υποδύεται ο Βασίλης Μηλιώνης, είναι ο αφοσιωμένος νεαρός μαθητευόμενος του Σαντιάγο. Καθώς ο πατέρας του δεν του επιτρέπει πια να βγαίνει για ψάρεμα με τον Σαντιάγο, ο Μανολίνο μπορεί να τον επισκέπτεται μόνο στις ονειροπολήσεις και τα νυχτερινά του όνειρα στη θάλασσα και έτσι πραγματοποιείται η σύνδεση μεταξύ μνήμης, παρόντος και μέλλοντος.
Ιαχές
Οι Ιαχές είναι μια παράσταση που, με άξονα τη σκλαβιά, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση ανά τους αιώνες, διερευνά τα σημεία τομής και την οργανική συγγένεια ανάμεσα στην ποίηση, το Αρχαίο Δράμα και το μέλος, τη μουσική.
Ιφιγένεια / Βορά
Η Ιφιγένεια κάνει βόλτα στην Επίδαυρο, τηλεφωνεί στη μαμά της, διαλογίζεται στην παραλία. Προσέχει την επιδερμίδα της, πηγαίνει στον βωμό της. Προτού την καταπιεί ο βωμός, μας λέει τον χρησμό της: «Η αγάπη πονάει, αν θες να σ’ αγαπούν, θα το υποστείς».
Δεν την πειράζει να πεθάνει, θέλει όμως ν’ ακουστεί… Οργίζεται και πενθεί για όλες τις στιγμές που φοβήθηκε, υποτιμήθηκε, στερήθηκε, ντράπηκε ή απλώς σάστισε. Η θυσία της μοιάζει τώρα κωμική, ελάχιστα τραγική.
Lemon
Το έργο εξελίσσεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που το βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον (από την κούτα των λεμονιών) προσθέτοντας και το 1900 (από τη χρονιά που το βρήκε). Ο μικρός 1900 θα γίνει ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού και θα έχει για μοναδικό του φίλο τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ, που τον παροτρύνει να κατέβει στη στεριά και να γνωρίσει μία άλλη ζωή.
Μπουμπουλίνας 18
Από τα πιο εμβληματικά και αναγνωρίσιμα κείμενα της Μεταπολίτευσης, η μαρτυρία της Αρσένη εκδόθηκε το 1975 σφραγίζοντας με τον τίτλο Μπουμπουλίνας 18 μια ολόκληρη εποχή: «Η μαρτυρία τούτη γράφτηκε το 1968 στις διαδρομές του τρένου Παρίσι-Στρασβούργο. (…) Γράφτηκε γιατί το πλαστό μου διαβατήριο, οι πεδιάδες της Αλσατίας δε μ’ έπειθαν ότι είχα φύγει από την Ελλάδα, από τη φυλακή, από την Ασφάλεια», εξηγεί. Έπρεπε λοιπόν να μιλήσει, να καταγράψει με άμεσο τρόπο τα όσα έζησε στα κρατητήρια, στην ταράτσα της Ασφάλειας, στην απομόνωση. H μαρτυρία της δεν εμμένει διόλου στη βία, την ταπείνωση και την εξαθλίωση που υπέστη. Η φόρτιση της αφήγησης και η αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν εξαντλούνται στις ωμές περιγραφές, που δεν επιβάλλονται και δεν κυριαρχούν. Ίσως επειδή δεν επικεντρώνεται στα πρόσωπα των βασανιστών, αλλά σ’ εκείνα των φίλων και συναγωνιστών της και στο κοινό τους όραμα.
Χορικά ύδατα
Πολλά από αυτά, τα θεατρικά τραγούδια, αυτονομήθηκαν και μέσα στα χρόνια έγιναν μεγάλες επιτυχίες, με το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που τα αγάπησε να μη γνωρίζει ότι πρόκειται για τραγούδια βγαλμένα μέσα από το θέατρο. Στα «Χορικά Ύδατα» επιστρέφουν ξανά στην πηγή τους: τη θεατρική σκηνή. Με αφετηρία τη «Λυσιστράτη» (1986) και κατόπιν στις «Τρωάδες», τον «Πλούτο», τους «Ιππείς», τον «Οιδίποδα», «Το Έκτο Πάτωμα», το «Άγριο Μέλι», «Το Σκλαβί» κ.ά., η Λίνα Νικολακοπούλου αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο της χορικής τέχνης που αποτελεί συνδυασμό ποίησης, μουσικής και χορού. Τραγούδια γνωστά και άγνωστα, που έχουν μια ιστορία θεατρική να πουν, σμίγουν σε μια νέα συνθήκη υψηλής αισθητικής αξίας και ανοίγουν έναν συναισθηματικό διάλογο με τον θεατή. Ακούγονται με τη σειρά αφήγησης στην παράσταση τα μουσικά έργα των: Oscar Strock, Γιώργου Κουρουπού, Θάνου Μικρούτσικου, Goran Bregovic, Γιώργου Χριστιανάκη, Σταμάτη Κραουνάκη και Νίκου Κυπουργού.
Η χορτοφάγος
Η ΓιόνγκΧιε είναι μια αφοσιωμένη νοικοκυρά στη Σεούλ που ζει μια ήσυχη, συνηθισμένη ζωή με τον σύζυγό της, έναν άνθρωπο χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Το μοναδικό της ενδιαφέρον είναι να διατηρεί το σπίτι σε σχολαστική τάξη. Μια μέρα, η ΓιόνγκΧιε βλέπει ένα αιματοβαμμένο όνειρο. Ξυπνάει και πετάει με μανία όλο το κρέας από την κατάψυξη χωρίς να δώσει εξηγήσεις. «Είδα ένα όνειρο», λέει μόνο. Και αποφασίζει να γίνει χορτοφάγος.
Η κανονικότητα της ζωής της όπως τη γνώριζε μέχρι τότε καταρρέει. Αντιμετωπίζει την άρνηση των οικείων της να την καταλάβουν και στη συνέχεια την εχθρότητά τους, καθώς η «επαναστατική» αυτή πράξη μπορεί να αποβεί επικίνδυνη σε μια χώρα όπως η δική της. Το ίδιο και οι άλλες πράξεις παθητικής αντίστασης της ηρωίδας, που στο τέλος οδηγούν την οικογένειά της να στραφεί εναντίον της. Σταδιακά, η ΓιόνγκΧιε μεταμορφώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ονειρεύεται να ζήσει σαν φυτό, να γίνει δέντρο. Ολόκληρος ο κόσμος που την περιβάλλει επηρεάζεται από τη μεταμόρφωσή της. Η ΓιόνγκΧιε δεν θέλει να σταματήσει να ζει. Θέλει να σταματήσει να ζει όπως εμείς, μέσα σε μια ανθρωπότητα που είναι όλα αυτά που η ΓιόνγκΧιε δεν θέλει να είναι: επιβλαβής, δολοφονική, βίαιη.
Τα χρόνια
Πέντε γυναίκες επί σκηνής αφηγούνται τη ζωή μιας γυναίκας με φόντο έναν κόσμο που αλλάζει. Μεγαλώνοντας στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ηρωίδα σπάει τα δεσμά της μεσοαστικής της ανατροφής και μέσα από το γράψιμο αναπτύσσει οξεία πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Με έναυσμα φωτογραφίες, τραγούδια και ρεπορτάζ που κινητοποιούν τη λειτουργία της μνήμης, το έργο αποτυπώνει την πορεία της αφηγήτριας προς τη χειραφέτηση
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 3-9/7/2025
