Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 1-7/5/2025
Είκοσι νέες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Η Βεγγέρα
Η οικογένεια Νερουλού δέχεται ξαφνικά την επίσκεψη του κυρίου και της κυρίας Στενού, οι οποίοι συνοδεύονται από τον εργένη ανιψιό τους Νίκο. Εκείνος δράττεται της ευκαιρίας προκειμένου να δει από κοντά τις κόρες της οικογένειας Νερουλού που τόσο θαυμάζει από μακριά στους περιπάτους και τα νυφοπάζαρα. Στην ουσία, ελπίζει ότι θα μπορούσε μία εξ αυτών να είναι η μελλοντική του συμβία. Οικοδεσπότες και επισκέπτες αδυνατούν να συνεννοηθούν, το πρωτόκολλο καλής συμπεριφοράς πάει περίπατο και ένα κωμικό χάος προκαλεί ανατροπές και παρεξηγήσεις οδηγώντας τη βεγγέρα στην απόλυτη καταστροφή. Η αμάθεια, η ξενομανία, η υποκρισία και η φαιδρότητα έρχονται στην επιφάνεια μαζί με τον μιμιτισμό, την κούφια ρητορεία και τον καθωσπρεπισμό.
Birthland – Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά
Στην ταινία «Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά», η Βεατρίκη υποδύεται μια γυναίκα που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της λόγω εγκυμοσύνης. Όμως, όσο προχωράει το γύρισμα οι χαρακτήρες αποσυντίθενται, η ιστορία καταρρέει και το σενάριο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τη ζωή της. Γίνεται η μυθοπλασία να μοιάζει τόσο με την πραγματικότητα;
Βρυκόλακες
Η ιστορία μιας οικογένειας σε μια πόλη της Νορβηγίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Η κυρία Άλβινγκ (Ασπασία Κράλλη) υποδέχεται τον γιό της Όσβαλντ (Μιχάλης Καλαμπόκης) -λείπει χρόνια από την πατρική εστία, λόγω σπουδών και καριέρας- που επιστρέφει για τα εγκαίνια του ιδρύματος που κτίστηκε εις μνήμην του πατέρα του, λοχαγού Άλβινγκ. Ο οικογενειακός φίλος, εμπνευστής και διαχειριστής του ιδρύματος, Πάστορας Μάντερς (Φίλιππος Σοφιανός), έχει έρθει να τακτοποιήσει οικονομικές εκκρεμότητες του ιδρύματος, αλλά και να εκφωνήσει λόγο στα αυριανά εγκαίνια, εκθειάζοντας τη μεγάλη προσφορά του λοχαγού Άλβινγκ. Η Ρεγγίνα (Ερατώ Πίσση), μόνιμη κάτοικος του σπιτιού και ψυχοκόρη της οικογένειας, νιώθει χαρά με την επιστροφή του Όσβαλντ, φλερτάρει μαζί του, κι ονειρεύεται πως ο νεαρός Άλβινγκ θα είναι η ευκαιρία να ξεφύγει από την μίζερη, κλειστή ζωή της Σκανδιναβίας. Απ’ την άλλη, ο πατέρας της Ρεγγίνας, Ένγκστραντ (Νίκος Παντελίδης), ζητά από την κόρη του να τον ακολουθήσει στα καινούργια επαγγελματικά του σχέδια που είναι να φτιάξει ένα, φαινομενικά, αθώο ξενοδοχείο ναυτικών. Ο νεαρός Όσβαλντ, που γύρισε μετά από χρόνια σπίτι του, εγκαταλείποντας τη διαφορετική ζωή στο Παρίσι, στην Πόλη του Φωτός, φέρνει μαζί του βαριά μυστικά που αποκαλύπτοντάς τα, θα οδηγήσει και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους ”Βρυκόλακες”.
Η γυναίκα και ο ακροβάτης
Στο λιμάνι μιας επαρχιακής πόλης, σε μια σοφίτα, τα φώτα ανάβουν δειλά την ώρα του δειλινού. Εκεί κατοικεί η μοναχική Ουρανία. Ένας πλανόδιος ακροβάτης με το όνομα Θόδωρας της ζητά να χρησιμοποιήσει το παράθυρο του σπιτιού της που κοιτά στην πλατεία για μια επίδειξη πετάγματος με φτερά που κατασκευάζει ο ίδιος. Εκεί, το αλλόκοτο, η φαντασία και το όνειρο συναντούν τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία του επικείμενου τέλους και η γνωριμία τους καταλήγει σε ένα ρεσιτάλ υπερρεαλισμού.
Η γέννηση ενός φασίστα – Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου
Μια αποτρόπαια Γυναικοκτονία συγκλονίζει την κοινή γνώμη στα χρόνια της χούντας. Ο Νίκος Κούνδουρος πολιτικός μετανάστης στο Λονδίνο τότε, παρακολουθεί τη μεγάλη κοινωνική διάσταση που πήρε η πολύκροτη δίκη και με αφορμή αυτό το γεγονός, γράφει ένα συγκλονιστικό μονόδραμα
Ένας φοιτητής της νομικής, σκότωσε με αποτρόπαιο τρόπο το κορίτσι με το οποίο είχε σχέση τρία χρόνια. Το πτώμα της νεαρής κοπέλας, πετάχτηκε από τον τρίτο όροφο ενός κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας, ημίγυμνο μετά από ερωτική πράξη, στο πεζοδρόμιο σαν σκουπίδι. Ο Κούνδουρος μπαίνει με μεγάλη μαεστρία στο θολωμένο μυαλό του δολοφόνου.
Γράφει με λεπτομέρεια ακολουθώντας την αγωνία και την μανία καταδίωξης, του Θεόφιλου Τσάφου, ενός δολοφόνου ο οποίος μπέρδεψε το δικαστήριο και χαρακτηρίστηκε και σχιζοφρενής και σε απόλυτη συνείδηση.
Ο δολοφόνος δηλώνει στην απολογία του ότι είναι άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών πράγμα το οποίο δεν επιβεβαιώνεται.
Σε αυτό το σημείο, αρχίζει να ξετυλίγει αριστοτεχνικά το κουβάρι ο Κούνδουρος, γυρίζοντας πίσω στα γεγονότα, για να αποκαλύψει την παράνοια στη γέννηση ενός φασίστα.
Guest stars
Μετά το Nostalgia Generation, όπου θρηνήσαμε την αθωότητα και το παρελθόν μας, και το Farewell / εν τόπω χλοερώ, όπου κηδέψαμε το παρόν και ό,τι χάθηκε μέσα σε αυτό, φτάνουμε στο Guest Stars: ένα εορταστικό επεισόδιο μιας μαύρης κωμωδίας, όπου η ερωτική απογοήτευση δεν είναι το τέλος, αλλά η αφορμή για ένα DIY μουσικό υπερθέαμα.
Σε αυτή την τριλογία για το πένθος, δύο πράγματα δεν αποφεύγεις: τον έρωτα και τον θάνατο. Στο Guest Stars, το τρίτο και πιο μουσικό μέρος της “σειράς”, αποφασίσαμε να πενθήσουμε τον έρωτα – που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν πέθανε ποτέ.
Δέκα πρόσωπα επιστρέφουν για μια βραδιά γεμάτη τραγούδια που αφιέρωσαν σε έρωτες που δεν μάθανε ποτέ τίποτα – γιατί κανείς δεν τόλμησε να τους το πει. Ή γιατί το είπαν πολύ αργά. Ή γιατί τους μπλόκαραν. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει sitcom των 90s, τηλεφωνικά συγγνώμη, ερωτικές εξομολογήσεις στα social media και κωμικοί θρήνοι εναλλάσσονται με live μουσική και κοινό που καλείται να μπει στο παιχνίδι, αφιερώνοντας τα δικά του τραγούδια σε ό,τι (δεν) έζησε.
L’aide memoire
Το L’ aide memoire είναι μια αρκετά ιδιαίτερη ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, τον Ζαν-Ζακ και τη Σουζάν, οι οποίοι κατά τη διάρκεια ενός τριημέρου, γνωρίζονται, έρχονται κοντά και στο τέλος χωρίζουν. Ή και όχι ακριβώς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο έχει στοιχεία μιας ερωτικής κομεντί αλλά με έναν κάπως ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα αφού τα κίνητρα και το παρελθόν των προσώπων περισσότερο υποβάλλονται παρά ξεκαθαρίζονται.
Ερωτευόμαστε όντως τον άλλον άνθρωπο; Ή αυτός μας δίνει κατά κάποιον τρόπο το έδαφος να ζήσουμε κάτι που δεν έχουμε ζήσει; Ή που φανταζόμαστε; Νομίζω πως το ερώτημα παραμένει από τον συγγραφέα ανοιχτό και ο κάθε θεατής μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά πάνω σε αυτό.
Λίβινγκ ρουμ
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητά της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Μην κλαις ρε γοργόνα
Καλώς ήρθατε στη Ελλάδα. Ελπίζουμε η διαμονή σας στο τσαρδί μας να εξελιχθεί σε μια κατά τα άλλα αξιοσημείωτη εμπειρία στον ταξιδιωτικό σας χάρτη. Ελάτε να γνωρίσετε την Ελλάδα. Την Ελλάδα με τα ωραία της νησιά, με τους φιλόξενους ανθρώπους της, με τις μπουγάδες που επιπλέουν στις ταράτσες της.
Welcome to Greece. Τη χώρα του φωτός, τη χώρα της κατάκτησης, τη χώρα της μεγάλης ιστορίας. Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Όταν εμείς φέρναμε μάρμαρα από την Πεντέλη, οι υπόλοιποι έκαναν φούσκες με το σάλιο τους.
Welcome to Greece, μια χώρα γεμάτη θάλασσα, μια χώρα γεμάτη μνημεία, μια χώρα με πολύ αλάτι και λίγο οξυγόνο. Ελάτε να μας θαυμάσετε, θα είμαστε ήσυχοι, νωχελικοί, οριακά βασανισμένοι και θα ψαρεύουμε στην προβλήτα, γνωρίζοντας ότι στον βυθό θα υπάρχει μια γοργόνα, που είτε θα μας σώσει είτε θα μας κατασπαράξει όλους. Ελάτε να ψαρέψουμε, έχουμε αρκετό δόλωμα αλλά λίγη υπομονή. Ακούμε ουρλιαχτά από τον βυθό, αλλά δεν μιλάμε ξένες γλώσσες.
Εδώ μόνο διψάμε. Διψάμε για οξυγόνο και επιβίωση. Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα που βρέχεται από όλες τις θάλασσες, αλλά εμείς συνεχώς διψάμε. Καλώς ήρθατε στο μεγαλύτερο ενυδρείο του κόσμου, την Ελλάδα μας. Ελάτε να επιπλεύσουμε, ελάτε με τις σαγιονάρες σας, ελάτε με τα δίχτυα σας να πιάσουμε τη γοργόνα, την αδερφή του Αλέξανδρου να μας δώσει εξηγήσεις. Θέλουμε να της κάνουμε μόνο μια ερώτηση: Μπορεί όλο αυτό το νερό να ξεπλύνει το παρελθόν μας;
Μικροκλίματα
Τα Μικροκλίματα είναι μια ιστορία ενηλικίωσης για ένα κορίτσι που θέλει να μοιάζει σε όποιον αγαπά.
Το έργο ακολουθεί τον εσωτερικό κόσμο της Γιουρίκο, από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση, μέσα από θραύσματα αναμνήσεων, προσωπικών αναζητήσεων και σχέσεων που διαμορφώνουν την ταυτότητά της. Καθώς εκείνη ανακαλύπτει την αγάπη και τη δύναμη της μεταμόρφωσης μεταφερόμαστε σε διαφορετικά μικροκλίματα, συναισθηματικά και φυσικά.
Μπλε πυρετός
Μια γυναίκα ανεβαίνει στη σκηνή να δώσει μία διάλεξη για το μπλε. Για το μπλε των ζωγράφων, το μπλε του ουρανού, το μπλε της θλίψης. Μα καθώς τα λόγια και οι σκέψεις κυλούν, κάτι σπάει και η ομιλία της εκτροχιάζεται. Το μπλε γίνεται πρόσωπο. Γίνεται ανάμνηση. Γίνεται εξομολόγηση.
Μια παράσταση για όσα δεν μπορέσαμε ποτέ να πούμε. Μια παράσταση για την επιθυμία, τον αποχωρισμό, την αποδοχή. Μια παράσταση για όλα τα μπλε του κόσμου.
Μπουμπού
Η Μπουμπού, μια γεννημένη θεατρίνα, είναι η πρωτότοκη κόρη μιας οικογένειας από την Κρήτη, η οποία γεννιέται σχεδόν 7 κιλά! Η αναπτυγμένη φύση της, την ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωή της και την κάνει αντικείμενο χλευασμού, παραγκωνισμού, υποτίμησης και… εκμετάλλευσης. Η Μπουμπού όμως δεν το βάζει κάτω. Κοιτά τη φωτεινή πλευρά της ζωής, κι ας θυμώνει κι ας κλαίει. Βρίσκει καταφύγιο στο φαγητό και ειδικά στις τουλούμπες που λατρεύει. Τελικά δεν καταφέρνει να γίνει ηθοποιός. Την κερδίζουν τα οικοκυρικά και το μαγείρεμα, η βελόνα, το βελονάκι, τα κεντήματα, τα σεμεδάκια και τα σεμέν. Με αφορμή το ράψιμο του νυφικού της εγγονής της, μας διηγείται την πολυτάραχη, κινηματογραφική ζωή της από το 1946 μέχρι τις μέρες μας. Δυσκολίες, χαρές, χιούμορ, τραγούδια, συγκίνηση, ανατροπές, ένας μεγάλος έρωτας και μια θυσία.
Nina / where are you my de@r?
Το πρωτότυπο έργο της Φαναριώτη, που είναι εμπνευσμένο από πραγματικές καταστάσεις και περιστατικά, φέρνει επί σκηνής την αγωνία για επιβίωση, τα αδιέξοδα των προσωπικών σχέσεων, την πίεση της μητρότητας, τις ματαιώσεις της καριέρας, τον πόνο της απώλειας. Η Στέλλα, η ηρωίδα, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές συγκρούσεις και τις προσκλήσεις της εποχής, να μετριάσει τις προσδοκίες της προκειμένου να συνεχίσει. Μέσα στους έντονους ρυθμούς, αισθάνεται σαν ένα μικρό ελάφι, που παρότι θέλει να τρέχει ελεύθερο, αναγκάζεται να περιοριστεί και να πολεμήσει ενάντια σε όλα.
H παράξενη υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ
Η νουβέλα του Robert Louis Stevenson ακολουθεί τον Δρ. Τζέκιλ, έναν σεβαστό και φιλάνθρωπο γιατρό που προσπαθεί να κατανοήσει τη φύση του ανθρώπινου ψυχισμού και τη σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού μέσα σε έναν άνθρωπο. Αποφασίζει να πειραματιστεί με τον εαυτό του, δημιουργώντας έναν μυστικό χημικό τύπο που του επιτρέπει να χωρίσει τις δύο αυτές πλευρές της προσωπικότητάς του.
Με την κατανάλωση αυτού του εκχυλίσματος, ο Δρ. Τζέκιλ μεταμορφώνεται σε έναν άλλον άνθρωπο, τον Κύριο Χάιντ, ο οποίος είναι σαδιστής, βίαιος και χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ο Χάιντ εκδηλώνει τη σκοτεινή και κακή πλευρά του Τζέκιλ, προκαλώντας φρικτές πράξεις, χωρίς να έχει επίγνωση των συνεπειών τους. Καθώς οι μεταμορφώσεις γίνονται συχνότερες και πιο ακραίες, ο Τζέκιλ πασχίζει να ελέγξει τον Χάιντ και να σταματήσει τις εγκληματικές του πράξεις.
Πτήση / Κόσοβο
Βρισκόμαστε στο Εθνικό Θέατρο του Κοσόβου, όπου οι ηθοποιοί κάνουν πρόβες σε δύσκολες συνθήκες για το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ξαφνικά, μέσω του Γραμματέα Αθλητισμού, τους ανακοινώνεται από το Πρωθυπουργικό Γραφείο ότι πρέπει να ετοιμάσουν ένα νέο έργο, γραμμένο από τον σκηνοθέτη, που θα αφηγείται όλη την ιστορία του Κοσόβου και θα παρουσιαστεί την Ημέρα της Ανεξαρτησίας—όποτε κι αν αυτή έρθει, καθώς είναι «κρατικό μυστικό». Και η περιπέτεια ξεκινά με ήρωες μία πρωταγωνίστρια που ονειρεύεται να παίξει την Σκάρλετ Ο’ χάρα στο Μπρόντγουεϊ, έναν παρακμιακό πρωταγωνιστή που πίνει ρακές, παίζει τον Ληρ και απατά την γυναίκα του, έναν φαντασμένο σκηνοθέτη που λαχταρά την επιτυχία και επιδιώκει να γίνει Καλλιτεχνικός Δ/ντής, έναν τεχνικό σκηνής που θέλει να γίνει Ήρωας και Διπλωμάτης, έναν Γραμματέα Αθλητισμού που θέλει να γίνει Υπουργός και έναν Πρωθυπουργό… ο οποίος -ό,τι και να γίνει-παραμένει Πρωθυπουργός.
Συγγνώμη, Κύριε Μπέκετ
Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση της περφόρμανς «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ στο μαγαζάκι της τ3χνης η ανήσυχη καλλιτέχνις Σοφία Φιλιππίδου, που δεν σταματά να δημιουργεί και να μας εκπλήσσει, αναμετριέται στον ίδιο χώρο με τον εαυτό της και με το πρώτο ολοκληρωμένο θεατρικό έργο της με τίτλο «Συγγνώμη Κύριε Μπέκετ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα (13 Μαρτίου ΄25) από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ οδός Πανός του Γιώργου Χρονά.
Ταιριάζει το πένθος στην Ηλέκτρα;
Το βασικό ερώτημα που τίθεται μέσα από την παράσταση «Ταιριάζει το πένθος στην Ηλέκτρα;» είναι ποιο το ισοδύναμο που θα αντικαταστήσει το κίνητρο που οπλίζει το ανθρώπινο χέρι και διαπράττει εγκλήματα, είτε πάθους, είτε εκδίκησης.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο κύριος υπαίτιος ήταν οι θεοί και η μοίρα, στην Αμερική τού 20ού αιώνα, όπου έζησε ο Ο’Νηλ, ο υποκινητής ήταν η πουριτανική συνείδηση των ανθρώπων. Σήμερα, ποια δύναμη θα μπορούσε να εξουσιάσει τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην εκτέλεση φρικτών πράξεων;
Στη συγκεκριμένη παράσταση, το βάρος πέφτει στην τεχνολογία. Αυτή παίρνει τον ρόλο του τέλειου εξουσιαστή που έχει τη δύναμη να χειραγωγεί τις σκέψεις, τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Γι’ αυτό και η δράση των χαρακτήρων τοποθετείται στο μέλλον.
Η ταράτσα
Στο Παρίσι, σ’ ένα διαμέρισμα με θαυμάσια ταράτσα. Ένα ζευγάρι μια συνηθισμένη μέρα που θα αποδειχθεί απολύτως εξαιρετική. Η γυναίκα ανακοινώνει στον ανυποψίαστο άντρα ότι φεύγει – δράμα δεν προκύπτει, μόνο «πρακτικές» ερωτήσεις. Όπως, ας πούμε, τι θα γίνει με το διαμέρισμά τους. Το κουδούνι χτυπά και η απορία λύνεται: είναι η μεσίτρια που το έχει αναλάβει. Από το σημείο αυτό και μετά, στη γραμμή της δημοφιλούς γαλλικής φάρσας το κουδούνι χτυπά ξανά και ξανά και διάφοροι ενδιαφερόμενοι εμφανίζονται, σχέσεις δημιουργούνται, (ανεπιτυχείς) αυτοκτονίες επιχειρούνται, η επικοινωνία μόνον εύκολη δεν είναι και παρεξηγήσεις προσφέρουν άφθονες αφορμές για την ευφορία που μόνο οι καλές κωμωδίες κατορθώνουν.
Ο Καρριέρ μέσα από τον ιδιότυπο δραματουργικό του κώδικα (διάλογοι που συνδυάζουν βωντβίλ και δράμα, επεισόδια με σαφείς επιρροές από το θέατρο του Παραλόγου, πρόσωπα που διοχετεύουν την υπαρξιακή τους απόγνωση στην απόκτηση ενός σπιτιού), διαχειριζόμενος την, κατ’ ουσίαν κωμική, ανθρώπινη συνθήκη, μιλάει τελικά για κοινές ανθρώπινες επιθυμίες και ανάγκες, κυρίως για την ανάγκη για αποδοχή και κατανόηση.
Toxicity
Τρεις κρατούμενες. Ένα κελί. Ένα σχέδιο που δοκιμάζει τις σχέσεις τους. Θα καταφέρουν να αποδράσουν από τις προσωπικές τους «φυλακές»;
Εμπνευσμένο από το “American Buffalo” του David Mamet, το Toxicity είναι ένα σύγχρονο έργο στο τώρα. Είναι η παρατήρηση του ανθρώπου σε οριακές συνθήκες από έναν εξωτερικό παρατηρητή. Ο εγκλεισμός και η στέρηση της πραγματικότητας παραμορφώνουν την αντίληψη, προσδίδοντας στα πράγματα διαφορετική βαρύτητα και σημασία. Τα κατώτερα ένστικτα, τα συναισθήματα, οι σκοτεινές σκέψεις διογκώνονται και γίνονται δαίμονες. Ο άνθρωπος στρέφεται ενάντια στον άνθρωπο και το είδος μας οδηγείται στον κανιβαλισμό, την ανθρωποφαγία, είτε προς εαυτόν είτε προς τους άλλους. Ο φόβος του να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει, να μην ανήκει κάπου τον οδηγεί να διαλύσει και να εξαφανίσει είτε με δόλο είτε ακούσια.
Χούγια ή θάνατος
Η παράσταση-καθρέφτης της καθημερινότητάς μας, με έξυπνο χιούμορ και δόσεις αυτογνωσίας, φωτίζει τις συνήθειες, τις ρουτίνες και τα «χούγια» που μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Από αυτά που ενοχλούν τους άλλους μέχρι εκείνα που μας βολεύουν. Δεν απαριθμεί απλώς συνήθειες, αλλά εξερευνά τα βάθη της ελληνικής ψυχοσύνθεσης, όσα μας καθορίζουν, μας κάνουν αυτό που είμαστε και, τελικά, μας φέρνουν πιο κοντά τόσο στους εαυτούς μας όσο και στους γύρω μας.
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 24-30/4/2025
