Sorry, Baby – Κριτική ταινίας

Η ταινία Sorry, Baby ακολουθεί την πορεία της Άγκνες, μιας γυναίκας που κουβαλά ένα βαθύ τραύμα από το παρελθόν της. Παρά τις δυσκολίες, δεν αφήνει την εμπειρία αυτή να την καθορίσει, αλλά την αντιμετωπίζει ως ένα κομμάτι της διαδρομής της.

Η υπόθεση μπορεί να έχει ως αφετηρία το τραύμα της πρωταγωνίστριας, της Άγκνες, αλλά σύντομα γίνεται ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για μια ακόμη ιστορία που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το παρελθόν. Η ταινία θέλει να δείξει ότι, όσο καθοριστικά κι αν είναι τα τραύματα, δεν είναι το σύνολο της ύπαρξής μας. Είναι μόνο ένα κομμάτι από τα πολλά που συνθέτουν την πορεία μας.

Δεν τη βλέπουμε να βουλιάζει στο τραύμα της, όπως συχνά συμβαίνει σε ταινίες που καταπιάνονται με παρόμοια θέματα. Αντίθετα, η Άγκνες το αντιμετωπίζει ως κάτι που ανήκει στο παρελθόν της, χωρίς όμως να το αρνείται ή να το εξιδανικεύει. Το φέρει μαζί της, το αποδέχεται, αλλά συνεχίζει να ζει, να γελά, να δημιουργεί, να ελπίζει.

Και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, όμως, δεν περνούν απαρατήρητοι. Ο καθένας έχει τον ρόλο του στην αφήγηση και στηρίζει τη βασική ιδέα ότι η ζωή μας διαμορφώνεται όχι μόνο από τις προσωπικές μας εμπειρίες αλλά και από τον τρόπο που οι γύρω μας αντιδρούν σε αυτές.

Μέσα από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, η ταινία καυτηριάζει τις στάσεις της κοινωνίας και των θεσμών απέναντι σε δύσκολες προσωπικές ιστορίες. Άλλοτε βλέπουμε αδιαφορία, άλλοτε υπερβολική κριτική ή ακόμα και αμηχανία.

Η Εύα Βίκτορ, πέρα από το ότι υποδύεται τον κεντρικό ρόλο, έχει γράψει και σκηνοθετήσει την ταινία. Η σκηνοθέτιδα χρησιμοποιεί το χιούμορ με τέτοιον τρόπο ώστε αυτά τα κοινωνικά σχόλια να μη γίνονται διδακτικά. Μέσα από σατιρικές πινελιές, μας δείχνει πώς οι θεσμοί αλλά και οι άνθρωποι γύρω μας συχνά προσπαθούν να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις είτε με αδέξιο τρόπο είτε με αδικαιολόγητη ελαφρότητα. Έτσι, η ταινία δεν μένει μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά αποκτά μια καθαρά κοινωνική διάσταση. Επίσης, καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ωμή ειλικρίνεια και στην τρυφερότητα, ειδικά στην τελευταία σκηνή.

Ένα ακόμη στοιχείο που ξεxώρισα είναι η επιλογή της μη γραμμικής αφήγησης. Η ιστορία δεν ξεδιπλώνεται με τη συνηθισμένη χρονολογική σειρά. Έτσι, η πλοκή γίνετε πιο ενδιαφέρουσα, καθώς παρακολουθούμε σταδιακά την εξέλιξη των γεγονότων.

Η ζωή μας δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τα τραύματά μας. Ναι, είναι ένα σημαντικό κομμάτι μας, αλλά όχι το μόνο. Η Άγκνες το δείχνει με τον τρόπο που προχωρά μπροστά, χωρίς να κρύβει το παρελθόν της αλλά και χωρίς να το αφήνει να την ορίζει.

Το Sorry, Baby είναι μια ταινία που καταφέρνει να συνδυάσει το χιούμορ με τη συγκίνηση, την κριτική ματιά με την τρυφερότητα. Η ερμηνεία της Άγκνες είναι δυνατή, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες συμπληρώνουν την εικόνα, ενώ η σκηνοθεσία σέβεται απόλυτα την ιστορία.

Μιλάει για τη ζωή – για το πώς μπορούμε να κουβαλάμε τις πληγές μας χωρίς να τις αφήνουμε να μας καθορίζουν. Και, πάνω απ’ όλα, αφήνει μια γεύση ελπίδας, ότι ακόμη και μέσα από το σκοτάδι μπορούμε να βρούμε φως.

Έτος: 2025

Κατηγορία: Δραματική κομεντί

Σκηνοθεσία: Εύα Βίκτορ

Πρωταγωνιστούν: Εύα Βίκτορ, Νάομι Άκι, Τζον Κάρολ Λιντς