Ταπ Άουτ – Κριτική θεάτρου

Η παράσταση Ταπ Άουτ είναι ένας μονόλογος όπου, μέσα από τη μάτια μιας νεαρής kickboxer, παρακολουθούμε τις προσδοκίες που καταρρέουν, τα αδιέξοδα της κοινωνίας και τις εσωτερικές συγκρούσεις. Με πρωτοτυπία στη σκηνοθεσία και μια δυνατή ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια, το έργο καταφέρνει να περάσει από το προσωπικό στο συλλογικό.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Πρόκειται για έναν μονόλογο που θέτει ερωτήματα προς κάθε κατεύθυνση: προς την κοινωνία, την οικογένεια, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η πρωταγωνίστρια αλλάζει τη συναισθηματική της κατάσταση με φυσικότητα. Ερμηνευτικά, με εντυπωσίασε το πώς μπορούσε να εκφράσει την εσωτερική πάλη με τόσο διαφορετικούς τρόπους: άλλοτε με εσωτερική ηρεμία και άλλοτε με ένταση και θυμό.

Το έργο αγγίζει ένα θέμα που θεωρώ σημαντικό: την απογοήτευση της νεολαίας στην Ελλάδα του σήμερα. Η νέα γενιά, όπως παρουσιάζεται στην παράσταση, μοιάζει παγιδευμένη ανάμεσα σε κοινωνικές προσδοκίες, σε οικογενειακές πιέσεις, αλλά και σε μια εσωτερική αμφισβήτηση του ίδιου του εαυτού της. Η ηρωίδα, όμως, δεν αναζητά σωτήρες. Αναζητά διέξοδο, και κάποιες φορές αυτή η διέξοδος ρέπει προς τη βία, την άρνηση ή την παραίτηση.

Το σκηνοθετικό κομμάτι με ξάφνιασε θετικά. Υπήρχε ευρηματικότητα, αλλά όχι υπερβολή. Η σκηνή ήταν λιτή, όμως ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ήταν έξυπνος και λειτουργικός.

Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρχε ένα στοιχείο που δεν μου άρεσε: η γλώσσα. Η χρήση εκφράσεων, λέξεων και ύφους, που διαφέρει από τον δικό μου τρόπο έκφρασης, με απομάκρυνε περιστασιακά από το κείμενο. Κατανοώ, όμως, τη σκοπιμότητα – πρόκειται για μια γλώσσα αυθεντική, που αντανακλά την καθημερινότητα και την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα το χαρακτήριζα αρνητικό στοιχείο. Ίσως είναι μια ακόμη υπενθύμιση ότι πολλές φορές δυσκολευόμαστε να ακούσουμε την αλήθεια όταν δεν λέγεται με τον τρόπο που μας είναι οικείος.

Έφυγα από την παράσταση με σκέψεις και ερωτήματα: πώς μπορεί μια κοινωνία να ευημερήσει, όταν οι νέοι – αυτοί που υποτίθεται πως είναι το μέλλον της – νιώθουν τόσο μόνοι, τόσο θυμωμένοι και τόσο απελπισμένοι; Πώς γίνεται η οικογένεια, που θεωρητικά είναι στήριγμα, να μετατρέπεται σε βάρος; Πόσο εύκολο είναι να έχεις πίστη σου στον εαυτό σου όταν κανείς δεν στηρίζει τις επιλογές σου;

Μια παράσταση που ρίχνει μια «ωμή» ματιά στην πραγματικότητα. Και ίσως αυτό να είναι το πρώτο βήμα για να ανοίξει ένας διάλογος – έστω και εσωτερικός.

Πληροφορίες παράστασης

Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατσιφής
Ερμηνεία: Κάτια Νεκταρίου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Σαλταούρα
Επιμέλεια κίνησης-χορογραφίες: Φανή Παρλή
Εικαστική επιμέλεια/ ηχητικό design: Ομάδα
Προβολή & Επικοινωνία: We Will – Βάσω Σωτηρίου

Ευχαριστούμε τους:
Πανό Καπράλο, Στέλιο Κάππα, Τάσο Κορκό, Αλέξανδρο Πολιτάκη
για την πολύτιμη βοήθεια τους