Βρικόλακες – Κριτική θεάτρου
Η θεατρική παράσταση Βρικόλακες βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν, το οποίο εξερευνά τα σκοτεινά μυστικά μιας οικογένειας που προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν της. Η ιστορία επικεντρώνεται στην κυρία Άλβινγκ, μια γυναίκα που προσπαθεί να προστατεύσει τον γιο της, Όσβαλντ, από την αλήθεια για τον εκλιπόντα πατέρα του, έναν άντρα που η κοινωνία εξυμνεί, αλλά που στην πραγματικότητα υπήρξε ανήθικος και βίαιος. Καθώς οι αποκαλύψεις έρχονται στο φως, η οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των κρυφών αμαρτιών και των κοινωνικών καταπιέσεων, οδηγώντας σε ένα τραγικό φινάλε.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ
Είναι ένα από εκείνα τα έργα που κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση, όχι με υπερβολές ή εντυπωσιακές σκηνικές επιλογές, αλλά με την εσωτερική τους δύναμη και την αιχμηρή κοινωνική τους κριτική.
Η παράσταση παρέμεινε πιστή στο ύφος γραφής του Ίψεν. Η απλή σκηνοθετική προσέγγιση κατάφερε να αναδείξει το έργο μέσα από τη δύναμη των λέξεων και των ερμηνειών.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πολύ δυνατές, αποδίδοντας την ένταση και το συναισθηματικό βάθος των χαρακτήρων. Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να μας μεταφέρει όλο το βάρος της τραγικής της μοίρας, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες συμπλήρωσαν άριστα το παζλ μιας κοινωνίας βυθισμένης στην υποκρισία και την ψευδαίσθηση της ηθικής.
Το έργο πραγματεύεται θέματα που εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, παρότι γράφτηκε το 1881. Οι οικογενειακές σχέσεις, η κοινωνική υποκρισία, η ασθένεια -ψυχική και σωματική-, η θρησκεία ως διαμορφωτής της κοινωνικής ηθικής και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, είναι ζητήματα που εξακολουθούν να μας απασχολούν. Ο Ίψεν, με τη διεισδυτική του ματιά, εξετάζει αυτά τα θέματα με έναν τρόπο που αγγίζει βαθιά τον θεατή, ανεξάρτητα από την εποχή στην οποία έρθει σε επαφή με το έργο αυτό.
Ιδιαίτερα έντονα τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας. Μπορούμε να βγούμε στο φως ή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο σκοτάδι; Οι Βρικόλακες του Ίψεν δεν είναι μόνο οι σκιές του παρελθόντος, αλλά και οι κοινωνικές νόρμες και οι προκαταλήψεις που μας στοιχειώνουν. Η μεταφορική σημασία του τίτλου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη καθώς ξετυλίγεται η πλοκή, ενισχύοντας τη διαχρονική δύναμη του έργου.
Πρόκειται για μια παράσταση που με συγκίνησε και με προβλημάτισε βαθιά. Η απλότητα της σκηνοθεσίας, οι δυνατές ερμηνείες και η πιστότητα στο ύφος του Ίψεν δημιούργησαν ένα θέαμα που με άγγιξε, ενώ η κορύφωση του φινάλε μου προκάλεσε πολλές σκέψεις. Η αλήθεια είναι πως οι Βρικόλακες δεν είναι ένα εύκολο έργο, ούτε μια παράσταση που βλέπεται ευχάριστα. Είναι όμως ένα ταξίδι στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, ένα κάλεσμα για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.
Πληροφορίες παράστασης
Απόδοση- Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη
Σκηνικά- Κοστούμια: Κυριακή Πανούτσου
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Φωτισμοί: Αναστασία Παπαστάθη
Βοηθός σκηνοθέτη: Φρόσω Ανδριώτη
Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ
Νίκος Αναστασόπουλος: Ένγκστραντ
Μαριλένα Λιακοπούλου: Ρεγγίνα
Αναστασία Παπαστάθη: Κυρία Άλβινγκ
Θοδωρής Σκούρτας: Πάστορας Μάντερς
Νεκτάριος Φαρμάκης: Όσβαλντ Άλβινγκ
